Dolina Baryczy to harmonijna mozaika lasów, stawów, łąk, pól i mokradeł. Lasy pokrywają większą część regionu. Ogromne kompleksy leśne występują w okolicach Żmigrodu, Milicza, Twardogóry i Antonia. 

Ze względu na wybitne walory przyrodnicze, unikatowe w skali kraju, Europy a nawet świata, Dolina Baryczy objęta jest licznymi formami ochrony. Najważniejsze z nich to konwencja ramsarska, dotycząca ochrony ptactwa wodno – błotnego, rezerwat ornitologiczny „Stawy Milickie”, Park Krajobrazowy „Dolina Baryczy”, który ze swoją powierzchnią ponad 87 tysięcy km2, jest największym Parkiem krajobrazowym w Polsce. To tu znajduje się również największy w Polsce spójny obszar ochrony siedlisk i ptaków wpisanych w program Natura 2000.

Stawy Milickie to, zdaniem mieszkańców i miłośników przyrody, niekwestionowany ósmy cud świata. Położone z dala od dużych aglomeracji i objęte ochroną rezerwatową, zachowały swoją dzikość i niedostępność. Krajobraz Doliny Baryczy ukształtowany został przez prowadzoną tu od średniowiecza gospodarkę rybacką. Mnisi z pobliskiego klasztoru cystersów w Lubiążu, którym reguły zakonne narzucały liczne posty, zajmowali się hodowlą ryb. Byli oni budowniczymi pierwszych stawów, które powstawały poprzez usypanie grobli w poprzek cieku. Gospodarka rybacka przetrwała ponad 800 lat. Obecnie stawy hodowlane liczą ponad 7 tysięcy ha. Hoduje się tu głównie karpia królewskiego. Pozostałe gatunki ryb to: lin, tołpyga, amur, sandacz i szczupak, które bardzo wspomagają utrzymanie porządku w stawie.

Dolina Baryczy bogata jest w zabytki, będące świadkami burzliwej historii tego dawnego niemiecko-polskiego pogranicza. Wpływowe rody Maltzanów, Hatzfeldów, Vollmersteinów, Reichenbachów czy Radziwiłłów pozostawiły po sobie okazałe pałace, parki, kościoły czy budowle związane z gospodarką rybacką.